Wie mij een beetje kent weet dat ik deze uitspraak vaak gebruik. Het is soms
verrassend en onvoorspelbaar hoe iemand reageert. Dat maakt het vaak boeiend,
spannend en voer voor discussie. Maar regelmatig loop je er ook mee vast.
Ik las recent een artikel van een beursanalist waarin hij dezelfde quote gebruikte.
Wanneer de beurs stijgt staan er gauw analisten of journalisten klaar om te
waarschuwen dat dit wellicht niet zal blijven duren. Maar omgekeerd wanneer de
beurs achteruit gaat, komen er weinig positieve berichten dat het wel terug goed
komt… Eén conclusie was dat goed nieuws niet verkoopt. En we als mens meestal
voorzichtig, wat op ons hoede zijn.
Met stress- en burn-out coaching heb ik stilaan het omgekeerde gevoel. Hoe
duidelijker de signalen zijn dat je er als persoon iets aan moet doen en men advies
geeft dat er effectief iets aan te doen is, hoe moeilijker het blijkt om daadwerkelijk
actie te ondernemen. Je blijft geloven dat het wel vanzelf goed komt en het met een
goede vakantie of wat bijslapen wel in orde komt. Yeah, right! Het is echt geen
griepje. De signalen zijn de top van de ijsberg, wat er onder zit kan aan gewerkt
worden.
Natuurlijk speelt men mij de bal terug met de vraag dat ik toch ook niet geschakeld
heb en dat klopt. Maar wel met een grote nuance. Ik had noch fysieke klachten, noch
concentratieproblemen. En toen ik bij de arts langs ging voor mijn slecht slapen,
keerde ik naar huis terug met een slaapmiddel. Mijn naasten gaven me wel concrete
feedback maar je weet dat vanuit die hoek niet gemakkelijk feedback aanvaard
wordt.
De tijden zijn veranderd. Een kleine tien jaar terug wist men niet goed hoe er mee om
te gaan, was de verplichting voor een preventiebeleid op het werk net in voege en
keek men medewerkers die stressgevoelig waren toch iets anders aan. Vandaag
staan de kranten en tijdschriften er vol van, vliegen de alarmerende studie’s je om de
oren en maken TV programma’s zoals ‘Out of Office’ het veel laagdrempeliger om er
over te praten.
Maar wat mij het meest opvalt is dat behoorlijk wat mensen het zelf ondervinden.
Toen iemand me in het verleden vroeg welke job ik uitoefende werd het vrij snel stil.
Ofwel begreep men niet wat de functie inhield, ofwel vond men het product weinig
interessant: wasmiddelen of plantaardige voeding…. Vandaag heb ik altijd de
aandacht. Vooral om bijna direct te zeggen dat ze er zelf onderhevig aan zijn of een
vriend, een familielid er last van heeft. Ze luisteren geboeid naar mijn tips en… doen
dan vooral gewoon verder.
Waarom negeren we die signalen? Ik las in die context een interessant artikel dat in
de Nederlandse Volkskrant verscheen. De oud-directeur Maarten Frankenhuis van
de Artis zoo gaf aan dat hij in het dierenrijk geen weet heeft van depressie of burn-
out alhoewel er ook veel stress heerst. Dieren luisteren veel meer naar hun signalen
en zorgen voor zichzelf. Wij praten veel over hoe hard we ons inspannen maar
zelden over hoe we ons ontspannen. Lummelen mag…
Mensen zijn bereid stevig af te zien om later gelukkig te zijn, maar later komt
misschien nooit. Dat heb ik tijdens mijn herstel wel regelmatig gedacht. Misschien is
ons menselijk brein niet altijd zo van toegevoegde waarde en is het aangewezen
naar de basis terug te gaan.
Luister naar je signalen, je lichaam en vraag advies of begeleiding. We dienen nog
een lange tijd door te gaan.